Guvîn..

Ez hatim bi birîna xwe ya hûnik dinyayek û du welatên cuda

bi mirinê ket; ew guvîna li pey xelkê. Ez hatim

mîna kursiyeke takekesî, û pê re xwê reşand min

ser neynûkên xwe: tarî û zilûmat, û şevereş

bi baraneke diltezÎn bû nalîna pisîkan, ji bo êvarê

hêz û niyet: diyalektîk! Dayîkek: bi qasê ya herkesî;

reşgirêdayî û li ber sekeratê! Di devê çemberê de!

Dixişikî bajar ji bin baskê çivîkan. Min sar bû

Diricifîm ji derve mîma çêm. Dil ket

kêreka kevnik. Rabûm min derxist ji derve

helbest biçekî li ser xwe gerand. Berev bakur ve pêncî sal berê

sû ketibûn deşt û newal: malêêê kes nîne qey kes nîne kes

Xwudê kir roj li cihê xwe ye hê jî. Li cihê xwe

ne semptomên dînîtiyê. pêjn, şêwe,

û hemû ew saw û sepet; destên zarokekî biçûk bin eger

Ji bo bê belkî berêvarek bû hêvî

ji bo me şekirê qulqulî, pimpimok, nanik..

teraf ma li şûna wan. Xalên bêserûşûn û

lawija mirmirkî ya diya min. Çimkî

teqwîm tunebû li mala me. Feqîrî hebû. Birayên min

gurrî! Ez menenjît ,sorik! Zarokên

rûpembîşok dileyîstin di nav pirtûkên me de! Û

cinaze! Cihokên xwînê! Qirş û qal! Furze!

Bi hezaran mirin! Dirêj kir nimêja pîrika min. Dua min ji Xwudê:

''Îşev radizêm ya Ellah

Siba radibim înşaellah

Eger hat û mirim eşhedû en la îlahe îllalah''

serkêşên dengzengil, miqamên giran.. çi qas

îlac hebû di heqîba wan de. Dema pif dikirin Samsunê

dûyê wê diçû heta erşê hefta. Wisa

serbilind û dilpak. Destên wan ên mezin

ji bo destê xwe bi serê me ve bînin. Ji çivîkan bêtir

me ew didîtin li şikeftan! Hevalên jin; niha

bêhna xwê tê ji gerdena wan a şil ji destmalkên sor

Qelemên min ên deyn hebûn. Min dida ser

sloganên jêçûyî

Ez ê: qiyameta xwe! Nedihat bîra tu kesî

Li wan cihê bersiv tunebûn ez dibûm pirs. Bêdengiyeke bêqisur bû

şeqameke bihêwirze. Û feqîrî diherikî perên bajêr

ligel sêvên rizî. Berê wan li çiyê bû

qehweyên feqîr. Û bêhna titûnê dihat

ji riha min a hêj derneketî! Xwudê xira bike! Vaye cendekek dî jî,

Li meydanê. Çimkî birîndar kirin av, berê xwe da baxçê xwe

û şewitî ejderha. Lê belê pirsek mabû:

Bi kû re derdikeve rê piştî çiyayeke bêhnteng?

Mîna mareke fosforkî dikişkişî trên

diçûm nêçîra stêrkan piştî terewîhan. Çi qas xewgerok hebin

di xew de digerin. Çi qas xewgerok hebin

li ser xwe digerin. Li ber dergehê ezmên heyv,

bûk û zavayên nûzewicî li ser bên,

berê qozka xwe didim daran. Tê bîra min ziravê min diqeta

dema dora şivaniya min dihat. Min jî distirand

bi dengê xwe yê zarok êşên mezinan

Hinekirî bû pora dayika min.

Zanim dayê esmer î tu, diranên te

yên zêr hebûn. Niha nemane. Te rêya xwe şaş kir

û tu bûyî du şeq dema ez anîm dinyayê. Mîna

cewrikekî mezin bûm, tirsiyam ji kûçikan

tisîna maran ku min ji çîtan çêkiribû ji xwe re

di devê min de. Berev payîza xwe ve diherike

aveke çirav. Dengek û tehnek. Li ba dibe dengvedana

tenêtiyeke kevn. Sermiyanên cîranan dibihurin

di ber deriyê me re

Nehewce ye bejim yadê, mirin ji me ne dûr bû.

Li malê albûmek nebû bi kêfxweşî em lê binêrin

li ciheke ji vir dûr; ku te jî nedizanî li kû

roj mîna şîna ezmên sayî bû. Têrbûn

hebû li wir. Hebûn hebû! Min go

bi dilêrî xirecir, tevz û tinaz û bêbextî. Çû bihurî

leylanek bû bi eks û inyad bi ser min de dihat xwar

şaş mam, eniya min fireh bû. Ez dîn bûm

Zarokek nehs û nesekinî min da ber singa te

Paşê heyv derket. Min dît. Bi gavên

xemgîn û mexrûr tu ketî ser rê

Di zikê te de xuşk û birayên min. Ji bo şoreşên feqîr

jiyaneke nû bîne yadê; zanim ji te tê

De ka zû bike yadê ba û bahoz diricife ji derve

min bişîrve bike. Min bişû. Min bi xew ve bibe

Ceyranê bitefîne, pisînga feqîr bila nexape bi siya xwe

Xweyîmirê çima heyf û mixabin ji bo çi rijiya ser

wan eynikên ku dixukin destên min. Ji ber ku ez ne

xelet bim bi min ez karim bêjim ku ez kuştim

nizanim bi çend puntoyan. efendiyên ku nizanim mehê çend

hezar dolar meaş distînin û hemû ew hevkarên wan.. bê ka çawa çêbûye

dîsa jî neheq in bi qasê xwudê. Ji bo nimûne

em bêjin ku meselen çivîkek te dî

carina em bêjin salê carekî çawa û di kîjan şert û mercan de

bêje jî strana xwe he-

ta daristan jî belê dengê xwe dibirre

portreyek suje fon an

bi nezaketa tremolo çawa çêbûye nizanim

lê ka ji xwe re li vê ecêbê binêrin gotareka xwînî ya qenciyê ye bi xof û tirs

Pênûsa min a pêxwas perçiqand dilê peyvan. Bi

nivîsên xwe bûm nola çîrokan. Ne rastî me êdî

ne jî zindî. Bi herfên xwe hêrand min ew dema

turinc. Êvar mîna dayîkên feqîr dilwas û dilgiran bû

li benda min bûn hostêsên dullarî, hemşîreyên zayînê

paşê evîn hebû, belkî we bihîstibe ji derinan. Wekê malê diziyê

min veşart ji xelkê li wir. Min da xwe û xwe kar kir, ça ma li wir. Ez rabûm

çûm sêşemê, ne eyb û ne fihêt. Destên wê hebûn ne yek û ne dido. Dayîkek

kurek û çend mirovên ji devera behra reş. Qehwexane

sînema werhasil, min dar dan ber maçan di dohên

jibermayî de. Siya pozbilind ya xwudayê xurifî:

çû borî ji caman ew xewna hezar salî. Sihûda kurmikan bû

zêdetir dibû hingî dimir. Zarokekî pirsî: mamê min

kîjan e ji wan? Min jî lêda ketim nav jînê wisa xeydok û wisa bêhnteng

Mêrên desthişkole

dema çirrandin zikê axê; jin e

ya ku avê maç dike û dimeyîne. Lehîyek e ya ku bi ser me de tê;

we qet nedîtiye qey? Teybeke manuel bû şev

baveke ji derpê.

Artêşeke şikestîbû bavê min. Çîrokbêjek bû ku

bi şev dihat ji wan cihên kesî nediwêrî nava rojê heriyê

suretê avê bû bavê min. hêdî hêdî

û bi hêminî dihate xwar ji devderiyan. Tenûr, Têcirên pêz..

û li sûka titunfiroşan xirecir. Bavê min

çavên wî diçû ser şikestekan. Dihat diket nav behra xeman

Bavê min mêtingehek bû, heta êvarê bêdengî dibir

ji bo mengeneyan. Bêdest bû. Teniya

feqîriyê bû bavê min. Şivan bû. Digirî û hey digirî

mîna tizbiyan. Carina min digo qey çivîkek e

daniye ser rê serê wî. Kedkar û

û ji şij û kevirên çêm paqijtir. Heyber

li ser kevalan bimîne bila. Îdolên mar

û xezalan. Û ya ku xwe li pûrtên felekê dipêçe

Navûnîşan: îsa, babîl û Silêman. Belkî Xwudê bi xwe bû

bavê min; min ji xwe re ji miriyekî çêkiribû

Û mîna şaxên kezaxtî bêsebr

xwe ji ser çîtan re diqevêze xortaniya min. Û li

bajarên dûr, vagonên xurde, birçîtî

xwekuştinên bi hênceta evînê. Mîna ewrên stewr

bi gurmînî pîr û kal dibe bavê min. zêdetir dişibe

axê destê wî hingî diçe. Bi dengê hemsalên min ên mirî dikene

û mîna şaxên kezaxtî ser guhê xwe re davêje

helbestên min tê de jê re behsa xwe kirî; ev qerta min e!

ez ê li vir bim, li erafê

hingî dema agirê kesk bikoje jiyan û mirin

bavê min ê her bavê min be

Bi mitrîbûneke sifir gelek bajar li dû xwe hêliştin min

li ber min spermên xwînî yên dînîtiyê. Hej stûyê min kir

ji lew pê re dilê te ji xwe hêlişt. Wa duwaroj min seh dikî;

heyfa koregirêk, çîroka biçekî zû biçekî dereng!Min rahişt çakêtê xwe

û lêda derketim ji hemû dilên ez lê, kenê xwe bi min kirin, na ne rast e, naa

ez naqehirim û li ber jî nakevim, min bawerî bi duwarojê nîne

zencî me ez: dengê min bed e, bejna min kinik

roj dema mîna cîranên cirnexweş bar dike diçe, bi devê

kotî miskînekê heram ez ê maç bikim herkesî

Nav goştê min de hêliştin jinan diranên xwe. Calîbanek bûm

dehbe û dirrinde. Quwîna duwarojê. Ew qasî xemgîn bûm

ku dihatin bi ser min ve dibûn hemû ew qazaxên kevnik, qehbikên frîgîde

û destên reşgirêdayî. Kêfa min ji wan re hat heta çend mehan

mîna yê rêwingekî qutifok bû çavê wan. Pîyesek tewş û rastgo

di gola xwe de şil. Bêjin bila jê re bêjin avzeneke xemrî ji bo wan cihnivînan.

Mîna poreke levdayî betilandin min ew

û pirsî ji wan:

qenebe bi qasê rûnivînekî hûn nikarin xwe li min ragirin gelo?

ji nişkê ve diçirriya zikê wan, diketim hindur. Mirin

û pê re jî bahoreka havînî. tolazê dilzîz. Min go we

hej min bikin. Ji xwe divê mirov hej kabûsa xwe bike

Min lotus nexwar tu cara. Û ji bîr nekir welatê xwe

heta car hat ji min re digotin xayîn jî zanim. Xemgîn im

bi qasê cendekekî li nav du parzemînan de dirêjbûyî

li pêşiya muxalîfên bi hemdê xwe. Begzadeyên esilzade,

min go, gûyê hiznê dibare ser şevê de. Ji xwe ji hemûyan

bêtir min bêriya şînê kiribû. Belê xwe kerr kirin

qelemên sefîl. Dan rê û çûn çi qas qeşmer hebin

sernerm û sivik. Li wan malan belê

li kîjan malan razberkirinek bû belê jiyan heta belkî lûksek

ax siyaseta kurd bira ye bi mirinê re

Bi hespên textik min li pey xwe hêlişt çol û devî. Û bi qasê

sivoriyekî bizdaham ji bajêr. Lê min karî vekim

deriyê vê gumana qerrase. Stranên nûjen

min strandin li wir. Qederekî dilop kir,

bi dilxweşî; min seyand xaniyê xilwetê. Min da rê

û gurand çermê xwe di rê de. Min da rê

di rê de mîna zilamekî xirûxalî. Ez Selîm Temo;

Yanî hîç kesek. Bi kîn û rikeke safî dinêrîm

li Dinyayê. Mîna şimikên kevn şerm dikim ji dengê xwe.

Selîm Temo

Wergerandina ji Tirkî ji bo Kurdî (Kurmancî); Pezkûviyê Cûdî

Têbinî; ji bo wergêrraneke baştir rexne û pêşniyarên xwe binivîsin.